Η κατάχρηση της λέξης " Σ 'ΑΓΑΠΩ" του Αιμίλιου Κυριακίδη.
Δεν λέω ποτέ "σ'αγαπώ" γιατί νομίζω ότι είναι αχρείαστο, και ένας φθηνός τρόπος του να εξηγήσεις ένα περίπλοκο συναίσθημα σε κάποιον.
Όταν ακούμε ανθρώπους να χρησιμοποιούν της λέξης "αγάπη" και "μίσος" σε φράσεις όπως "σ'αγαπώ" "σε μισώ" τι εννοούν στα αλήθεια. Μου φαίνεται εμένα ότι η λέξη "αγάπη" έχει καταπατηθεί, διαφθαρεί και χρησιμοποιηθεί λάθος τόσες φορές που πραγματικά κάνει την λέξη "μικρή" και ασήμαντη.
Αλλά μπορούμε όντως να χρησιμοποιήσουμε μία μόνο λέξη σαν την "αγάπη" για να προσδιορίσουμε και να κατηγοριοποιήσουμε ένα τεράστιο πολύπλοκο φάσμα ποιοτικών συναισθημάτων που αλαζονικά τα φορτώνουμε πρόχειρα στην λέξη "αγάπη"; Έτσι όπως το βλέπω εγώ, κάνουμε κατάχρηση τόσο συχνά τις λέξεις που είναι τόσο αυθαίρετες να περιγράψουν ανθρώπινες συγκυρίες στα πιο βαθιά τους επίπεδα. Είναι έστω και λίγο δικαιολογημένο το να χρησιμοποιείς 2-3 ίδιες λέξεις για να περιγράψεις συναισθήματα που έχουν δυναμική και βρίσκονται σε συνεχή ροή χωρίς να υποβαθμίζεις την ύπαρξη και την ουσία τους; Ποια είναι ακριβώς η σχέση μεταξύ επισήμων συμβόλων στην φυσική γλώσσα και τα ιδιωτικά αισθήματα της εσωτερικής ζωής;
Λέξεις σαν την "αγάπη" και το "μίσος" κουβαλούν πολλές προϋποθέσεις που θέλω να προσπαθήσω να προσπεράσω και να σκεφτώ παραπέρα. Η λέξη "αγάπη" είναι μια λέξη στην γλώσσα που προσδιορίζει κάτι που ερμηνεύεται ανθρωπίνως σαν μια πολύπλευρη κατηγορία απεριόριστης πολυπλοκότητας. Σε αυτήν την εξωπραγματική κατηγορία, δεν υπάρχει ένας μοναδικός ορισμός ή απαραίτητες και αρκετές καταστάσεις που καλύπτουν και προσδιορίζουν όλες τις περιπτώσεις, αισθήματα και αισθήσεις της αγάπης.
Φράσεις σαν τις "σε αγαπώ" ή "σε μισώ" είναι παγκόσμιες και μετά-αφηγούνται, όπου οι σφοδρότητες και οι επιθυμίες είναι ετερογενείς, προσωρινές και κατακερματισμένες. Οπότε οι λέξεις δεν μπορούν να εμπεριέχουν την ελεύθερη ροή της βιοενέργειας της επιθυμίας που κυκλοφορεί, ρέει και παρασύρει.
Οι λέξεις και η γλώσσα κατά συνέπεια παγώνουν, ακινητοποιούν και παραλύουν την ροή και τις εντάσεις και τις επιθυμίες και τα συναισθήματα εξαιτίας της σωματικότητας τους. Υπάρχουν χιλιάδες ανεπαίσθητες και μικρο-εντάσεις και επιθυμίες που ξεφεύγουν και ξεχειλίζουν έξω από την σωματικότητα των γραμμένων/ομιλουμένων λέξεων στην γλώσσα.
Όταν οι άνθρωποι "πετούν από εδώ και από εκεί" την λέξη "αγάπη" και την κάνουν κατάχρηση σε τέτοιο σημείο ώστε να εξυπηρετεί τους σκοπούς τους, υποννοούν ότι η επιθυμία που προσπαθούν να μεταφέρουν και να επικοινωνήσουν είναι μία ενοποιημένη οντότητα ή ένα φαινόμενο που υπάρχει αντικειμενικά στον κόσμο. Αλλά επιθυμίες σαν την αγάπη (και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα) που αντιλαμβανόμαστε και αισθανόμαστε είναι οτιδήποτε εκτός από παγκόσμιες και ενοποιημένες. Αισθήματα και συναισθήματα οποιουδήποτε είδους δεν προσδιορίζουν απλά μια αντικειμενική προυπάρχουσα κατηγορία ή φαινόμενο, προσδιορίζονται από καταστάσεις που λειτουργούν μέσα από μια μοναδική λογική ή σετς από παγκόσμιες αντιπαραστάσεις λέξεων και μεταφορικών ιδεών μεταξύ του μυαλού μας και του ανεξάρτητου κόσμου. Με άλλα λόγια ο τρόπος που συνήθως αντιλαμβανόμαστε και εκφράζουμε αυτά τα αισθήματα στο εσωτερικό της ζωής μας είναι ασυνεπής με το τι η ίδια η γλώσσα μπορεί να παρέχει.
Η "αγάπη" στην όψη της είναι μια εξιδανικευμένη και συνθετική ορολογία, μέσα σε ένα σύστημα με σύμβολα που δείχνουμε με σκοπό να ταιριάξουμε ένα συγκεκριμένο άισθημα όταν προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους ανθρώπους να αισθανθούν αυτό που αισθανόμαστε με την προϋπόθεση ότι το άτομο που μιλάμε έχει δεχθεί επίσης να την χρησιμοποιεί με αυτόν τον τρόπο.
Αλλά 2 άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να έρθουν σε συμφωνία για το τι σημαίνει για τον άνθρωπο που μιλάει η λέξη "αγάπη". Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ότι μόνο εγώ ο ίδιος ξέρω αν αισθάνομαι ή όχι ένα συγκεκριμένο αίσθημα, το άλλο άτομο μπορεί μόνο να υποθέτει ότι ξέρει πως νιώθω βασισμένο στο τι λέω δυνατά. Οι ιδέες που είναι συνδεδεμένες με μια συγκεκριμένη λέξη είναι απόλυτα ευδιάκριτες με την ιδέα της ίδιας αυτής λέξης στο μυαλό σου. Όταν μιλώ για την λέξη "αγάπη" χρησιμοποιώ μια λέξη στον κόσμο που εσείς μπορείτε να την πάρετε και να την ταιριάξετε με τις ιδέες που βρίσκονται στα μυαλά σας. Όμως, παρόλο που μιλάμε την ίδια γλώσσα και χρησιμοποιούμε και οι 2 μας την ίδια λέξη, μπορούμε μόνο επιφανειακά να καταλάβουμε και να συμφωνήσουμε πάνω στο νόημα αυτής της λέξης κατά κανόνα.
Με τον τρόπο που το βλέπω, συναισθήματα και αισθήματα είναι διαφορετικά ως προς το είδος και όχι ως προς την βαθμίδα. Είναι αξίες που μπορούν να αναδειχθούν, δεν μπορούν να ειπωθούν. Αν η αγάπη ή η κατανόηση της αγάπης πρέπει να μεταφερθεί δεν μπορεί να γίνει στην καθομιλουμένη γλώσσα όπως μπορεί να μεταφερθεί μια επιστημονική απόδειξη. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτό που θέλουμε πραγματικά να πούμε ή να καταθέσουμε είναι ανέκφραστο και για αυτόν τον λόγο πρέπει να μεταφερθεί με έναν άλλο τρόπο: πρέπει να το δείξουμε ή να το αισθανθούμε.
Όταν μηχανικά εκφράζω τα αισθήματα μου με λέξεις όπως "αγαπώ" "μου αρέσει" "είμαι ξετρελαμένος", αυτόματα προϋποθέτω ότι αυτά τα συναισθήματα έχουν ποσοτικές διαφορές σε βαθμό που μπορεί να μετρηθεί (πόσο πολύ τον/την αγαπάς;) όταν στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τείνουμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να παράγουμε ένα συγκεκριμένο αίσθημα από διαιρετές "φάσεις" που μπορούν να κουτσουρευτούν από ένα μεγαλύτερο σχετικά με τον χώρο φάσμα από ένα ακίνητο, σαφές και αντιπαρατιθέμενο αίσθημα που δεν θα μπορούσε ποτέ να τροποποιηθεί.
Αλλά φαινομενολογικά μιλώντας, οι εσωτερικές και ενστικτώδεις πραγματικότητες είναι ευδιάκριτες σε "είδη" σε ένα κινητό και αδιαίρετο συνήθειο και μια προσπάθεια που είναι τροποποιημένη και θελκτική. Η κινητικότητα και η διάρκεια είναι η εσωτερική πραγματικότητα η ίδια. Αλλά επειδή είναι συνήθειο του μυαλού το να διαιρεί μεθοδικά το απόλυτα αδιαίρετο και να σκέφτονται με μια ασυνεχή σειρά ψυχολογικών προσπαθειών, τείνουμε να στεκόμαστε σε προσωπικές λέξεις αντιστοιχώντας αυτές σε μια ασυνεχή χωρική (σχετική με τον χώρο) υπόσταση. Λες και η παρουσία ή η αλλαγή της εσωτερικής μας ζωής χρειάζεται μια γλωσσική υποστήριξη για να αισθανθεί και να γίνει κατανοητή. Αλλά πάντα έχω στο μυαλό μου ότι όταν χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις ότι αυτές οι διαφορετικές λέξεις είναι απλά τεχνητές επισημάνσεις μέσα στο πλαίσιο που χρησιμοποιούμε για να κατηγοροιποιήσουμε βαθμίδες, και διαφορές, και εντάσεις ενός τεράστιου φάσματος ανθρώπινης εμπειριάς και αισθημάτων. Αυτές οι εμπειρίες και τα αισθήματα είναι διαφορετικά σε "είδη"και είναι ασυνεπή και πάντα αλλάζουν.
Ντουμπλάροντας και αντιστοιχώντας μια λέξη για να ποσοτικοποιήσει ένα ποιοτικό είδος συναισθήματος που βρίσκεται πάντα σε ροή υποθέτουμε ότι τα συναισθήματα είναι γενικές παραστάσεις που είναι αντικειμενικές, μηχανικές και που μπορούν να εκπροσωπηθούν λογικά από μια συνέχεια γραμμένων συμβόλων.
Ξανά οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι στο να αναθέτουν σταθερά σημεία στο κινητό τους φάσμα στο αδιαίρετο εσωτερικό τους στο οποίο μπορούν να επισυνάψουν σκέψεις και λέξεις. Και κάνοντας το αυτό απλά παραδινόμαστε και πέφτουμε στην παγίδα των γλωσσικών κανόνων, περιορισμοί και περιορισμοί μόνο. Όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την γλώσσα για να ποσοτικοποιήσουν, να αντικειμενικοποιήσουν και να κατηγοριοποιήσουν υποκειμενικά συναισθήματα, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, υποτιμούν, αποσπούν και αφαιρούν από την ωμότητα και την αυθεντικότητα της προσωπικής ενστικτώδεις πραγματικότητες από την προοπτική του πρώτου ατόμου που θα μπορούσε δύσκολα να αντιστοιχίσει με οποιαδήποτε λέξη ή σύμβολο στον κόσμο.
Για αυτό τον λόγο πιστεύω ότι το να πάρεις μία μόνο λέξη σαν την "αγάπη" με σκοπό να προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις αθροίζοντας μαζί οποιοδήποτε είδος ιδιοσυγκρασιακού αισθήματος που βρίσκεται σε κατάσταση συνεχής ροής σε μια μεγάλη στατική κατηγορία είναι μια βίαιη, ασυνεπής και ανεπαρκής χειρονομία.